سبک خراسانی

سبک شاعران عهد "سامانی"و"غزنوی"را سبک "خراسانی"گویند.از جمله شاعران این  سبک می توان رودکی،شهید بلخی،دقیقی،فرخی سیستانی،عنصری،منوچهری  دامغانی و ناصر خسرو را نام برد.

اشعار این سبک از نظرقالب بیشتر "قصیده"است و از لحاظ لفظ،ساده ،روان و عاری از  ترکیبات دشوار است و شمار لغات عربی در آن کم است .معنی روان،صراحت لهجه،صداقت و تعبیرات و تشبیهات ساده و ملموس از  اختصاصات  سبک خراسانی  است. بیشتر مضمون اشعار سبک خراسانی عبارتند از:وصف طبیعت،شرح فتوحات  پادشاهان،مدح و گاه پند و اندرز.این سبک تا قرن ششم هجری رواج داشته است.

تعدادی از ابیات قصیده ی معروف"پیری و یاد جوانی"سروده ی "رودکی"را با هم می خوانیم: 

مرا بسود و فرو ریخت هرچه دندان بود

نبود دندان،لا ،بل چراغ تابان بود

سپید سیم رده بود و در و مرجان بود

ستاره ی سحری بود قطره ی باران بود

 دلم خزانه ی پر گنج بود،گنج سخن

نشان نامه ی ما مهر و شعر عنوان بود

همیشه شاد و ندانستمی که غم چه بود

دلم نشاط و طرب را فراخ میدان بود

بسا دلا که بسان حریر کرده به شعر

از آن  سپس که به کردار سنگ و سندان بود

تو رودکی را ای ماه رو کنون بینی

بدان زمانه ندیدی که اینچنینان بود 

بدان زمانه ندیدی که در جهان رفتی

سرود گویان گویی هزار دستان بود

شد آن زمانه که شعرش همه جهان بنوشت

شد آن زمانه که او شاعر خراسان بود

کنون زمانه دگر گشت و من دگر گشتم

عصا بیار که وقت عصا و انبان بود...

 واژگان کلیدی:سبک خراسانی،سبک شاعری غزنوی،سبک شاعری سامانی،،قصیده ای از رودکی،ویژگی های سبک خراسانی،شعر قصیده،قصیده رودکی،اشعار رودکی،شعری از رودکی سمرقندی،نمونه شعر سبک خراسانی در زبان و ادبیات فارسی،سبک خراسانی چیست،سبک خراسانی چگونه است،همه چیز درباره سبک خراسانی در نظم و نثر ایران،سبک خراسانی یعنی چه،مقاله ای درباره یسبک خراسانی در شعر پارسی.